پیش او هر ممکن و موجـــود مـــــات

از محبــــت جذبه ها گـــــردد بلنـــــد

ارج می گیــــــرد از او نـــا ارجــمنــــد

بی محبـــت زنــــــدگی ماتــــم همه

کار و بارش زشــــت و نا محکم همه

جوهــــــر آییــــنه بخشـــــد سنگ را

عشـــق صیقل می زند فرهــــنگ را

اهــل دل را سینــــه سینـــــا دهــــد

با هنـــــرمنــــــــدان ید بیضاء دهــــد

پیش او هر ممکن و موجـــود مـــــات

جمله عالم تلخ و او شاخه نـــــــبات

گرمـــــی افکــــار ما از تــــــار اوسـت

آفریــــدن، جان دمیـــدن، کار اوسـت

عشق مور و مرغ و آدم را بس است

عشق تنها هر دو عالم را بس است

(اقبال)