منزل به منزل

جانم، استوارتر از دیروز و هر روزش، در عمق خویش، می خواند!

آوازی را از جنس سکوت! از جنس ملکوت!

که اینجا سخن، دیگر آرام نمی گیرد!

این اوست که هر شمع خاموشی را جان می بخشد و دست نوازش بر لبخند غنچه های نیمه باز می کشد!

این اوست که ترا منزل به منزل می کشاند و آواز رهایی ات را می خواند!

آه...

کیست زیباتر از او..

که در قلب نشسته است و خاموش نظاره ات می کند؟!

چیست زیباتر از..

زانو زدن در بارگاه آن سلطان که یگانه است و بی مانند!؟

این اوست که در جام مستی ات، دمادم، لبالب...!!

...