در نیمه راه زندگی از رقابت ها دست شستم و با گام هایی آرام با رؤیاهام به راه افتادم. رؤیاهایی درباره ی ساختن یک خانه ی ساده. خانه ای که به دست انسان و با ارکان ساده ی این جهان بنا شود:« آب، باد، خاک و آتش».

خانه ای با خاک و خشت و آتشی افروخته در آن. آتشی که خشت ها را در هم آمیزد و دیوارهایی سنگ گونه پدید آورد. خانه ای مانند یک کوره یا کوره ای مانند یک خانه،‌ آراسته با لعاب های رنگین به زیبایی ابدی ظروف سفالین.

سرانجام این رؤیاها را در عالم حقیقت لمس کردم؛ بدون مسابقه دادن با کسی جز با خودم.

اسب ها هرگز با هم مسابقه نمی دهند. ما انسان ها هستیم که آن ها را به مسابقه می کشانیم. اسب ها هنگامی که آزاد و سرمستند به سرعت بادها می دوند.

زنبورهای عسل نیز از هم پیشی نمی گیرند، همگی از گل ها کام دل می گیرند و کمتر از شهد گل نمی آفرینند.

بال های یک پرنده با هم رقابت نمی کنند و پرندگان یک دسته در زمان پرواز از هم جلو نمی زنند ولی همه ی آنها به اوج می رسند.

ما انسان ها نیز آفریده نشده ایم که با هم مسابقه ی زندگی دهیم. ما تک تک به وجود آمده ایم تا زندگی کنیم و به اوج های لایتناهی برسیم. در انسان نیرویی عظیم نهفته شده است که او را به آرزوهایش برساند؛ اما فقط زمانی این نیرو بی انتهاست که برای یافتن و رسیدن به رؤیاها و نه پیشی گرفتن ها به کار افتد.

...

رؤیاهایم هنگامی با ارزش شدند که با احتیاجات و آرزوهای دیگران آمیختند و من در قلب خود فقط زمانی پر اهمیت شدم که قلب های دیگران را حس کردم؛ همچون قطره آبی که وقتی به دریا می رسد مهم می شود.

...

تنها دویدن عنوان کتاب زیبایی است که شادروان نادر خلیلی در آن خاطرات زیبایش را با زبان قلم به تصویر کشیده است! در خصوص این کتاب و خلاقیت نویسنده اش اگر توفیقی بود و عمری باقی، در آینده خواهم نوشت. اکنون تنها جمله ای را از سازمان فضایی ناسا نقل می کنم:

« اندیشه ها و طرح های خلیلی، درباره ی اسکان روی کره ی ماه، انگیزه ای است قابل اهمیت جهت تولد اندیشه های نوین در علوم فضایی و همین عامل، آن را از طرح های متداول برتر می سازد».