از محبــــت جذبه ها گـــــردد بلنـــــد ارج می گیــــــرد از او نـــا ارجــمنــــد
بی محبـــت زنــــــدگی ماتــــم همه کار و بارش زشــــت و نا محکم همه
جوهــــــر آییــــنه بخشـــــد سنگ را عشـــق صیقل می زند فرهــــنگ را
اهــل دل را سینــــه سینـــــا دهــــد با هنـــــرمنــــــــدان ید بیضاء دهــــد
پیش او هر ممکن و موجـــود مـــــات جمله عالم تلخ و او شاخه نـــــــبات
گرمـــــی افکــــار ما از تــــــار اوسـت آفریــــدن، جان دمیـــدن، کار اوسـت
عشق مور و مرغ و آدم را بس است عشق تنها هر دو عالم را بس است
(اقبال)
|