طاووس ، از نگاه امام علی (ع)

 

از شگفت انگیزترین پرندگان از نظر خلقت طاووس است. خدا او را در قیافه ای معتدل خلق کرده ، رنگهای منظم و مرتب به او داده ، بالهائی به او داده که میان تهی است و بر یکدیگر استوار می باشد. خدا دمی طولانی به او عنایت کرده است. آنگاه که می خواهد با همسر خود نزدیکی کند آن را به صورت چتر در می آورد و بر سر خود می کشد ؛ تو گوئی بادبان کشتی است که در هر لحظه به سوئی آن را می کشاند. به رنگهای خود می نازد و با حرکت دم خود فخر می فروشد. همانند خروس ها جماع می کند. همانند نرهای پر شهوت که آماده جفت شدن با ماده است برای آبستن کردن همسر خود آماده است. برای اینکه به مطلب اعتقاد کنی باید عمل نزدیکی طاووس را از نزدیک ببینی . من که می گویم از نزدیک ببینی نه به خاطر این است که دلیل من ضعیف است ( بلکه به خاطر یقین توست). اگر آنطور باشد که می گویند طاووس نر با اشک چشم خود همسرش را آبستن می کند. به این طریق که اشک ها در گوشه چشمش جمع می گردد و ماده آن را با منقار بر می دارد و می چشد آنگاه تخم می گذارد اما نه از طریق عمل زناشوئی با ماده. این موضوع تازه ای نیست و از غذا دادن دو کلاغ به یکدیگر شگفت انگیزتر نمی باشد. گویا استخوان بالهای طاووس از نقره های پراکنده ساخته شده است. پرهائی که روی استخوان ها روئیده است گویا دایره هائی زیبا از طلا و زبرجد درخشان است. اگر بخواهی بالهای طاووس را به گیاهان زمین تشبیه کنی میگوئی دستۀ گلی است که از گل های بهاری تنظیم گردیده است و اگر بخواهی او را به پارچه های پوشیدنی تشبیه کنی می گوئی از حله هائی بافته شده که نقش و نگار در آن به کار رفته است و یا پارچه ای یمنی است. اگر بخواهی بالهای طاووس را به زیور ها تشبیه کنی می گوئی همانند نگین های رنگارنگی است که در میان نقره ا ی مزین به جواهر نصب شده است . راه رفتن طاووس مثل راه رفتن افراد خودخواه و دلشاد است. به بال و دم خود نگاه می کند و از زیبائی و رنگهای لباسش قاه قاه می خندد و آنگاه که چشمش به پاهای خودش می افتد با فریاد بلند گریه را سر می دهد. آنچنان گریه می کند که گویا آشکارا فریاد رسی را می طلبد و به صحت غم خویش گواهی می دهد . گریۀ طاووس به خاطر این است که پاهایش مثل پاهای خروس خاکی رنگ، باریک و زشت است و پشت پاهایش گوشتی برآمدگی دارد ( که هیچ تناسبی با رنگهای او ندارد). از ساق پای طاووس استخوان کوچکی بیرون آمده است . روی سرش موهای سبزین رنگی وجود دارد . برآمدگی گردنش مانند گردن آفتابه کشیده و بلند است. جای فرو رفتگی گردن تا زیر شکمش مانند رنگ وسمۀ یمنی یا همانند ابریشم و دیبائی است که به آئینه صیقلی داده پوشیده باشند. گویا طاووس خود را به چادر سیاهی پیچیده است ولی بر اثر لطافت و شادابی و براقی گمان می رود رنگ سبز بسیار زیبائی به آن مخلوط شده است. به شکاف گوش طاووس خطی باریک به باریکی سر قلم با رنگ گل بابونه ای بسیار سفید است. در عین اینکه طاووس سفید است در سیاهی می درخشد. کمتر رنگی است که طاووس از آن بهره مند نباشد، با این تفاوت که براثر صیقل ، خالص بودن و درخشندگی از رنگهای معمولی زیباتر است.

طاووس در حقیقت ، گل های پراکنده ایست که نه بارانهای بهاری آن را سیراب ساخته و نه آفتاب های گرم آن را پرورش داده است. گاهی بالهای طاووس می ریزد و از لباس خود بیرون می آید و دانه های بالهایش می ریزد ، بار دیگر پرهایش بیرون می آید. بدین ترتیب همانطور که برگ های درخت می ریزد بال و پر طاووس هم می ریزد ، سپس بار دیگر بالها به دنبال هم بیرون می آید و دقیقا مثل اول می شود، نه با رنگ های سابق فرق دارد و نه رنگها در جای دیگری قرار می گیرد. آنگاه که موئی از موهای بالهای طاووس آشکار می گردد، سرخی گل را نشان می دهد ، گاهی سبزی زبرجد را و زمانی زردی طلا را.

راستی افکار عمیق چگونه می توانند طاووس را توصیف کنند و یا عقل های باذوق حق مطلب را اداء کنند و یا اینکه بیان سخن گویان بتواند بطور دقیق مشخصات طاووس را توضیح دهند. فکر و عقل بشر از درک طاووس عاجز و زبان از بیان اوصاف کمترین اجزای او عاجز است. با چنین وضعی بزرگوار است خدائی که افکار در بیان مشخصات یکی از مخلوفاتش که برای چشم ها جلوه می کند حیران است. به همین جهت بشر طاووس را به طور محدود و رنگ های معدودش درک می کند. زبان بشر از بیان اوصاف طاووس اگر چه به طور خلاصه باشد عاجز است و برای توضیح مشخصات آن ناتوان.

چه خدای عجیبی است! چقدر استخوان بندی مورچه ، پشه و بزرگتر از آن را مثل: فیل ، بطور دقیق خلق کرده  است. خدا مقرر کرده است که هر جانداری را تحویل مرگ و نیستی را پایان کارش قرار دهد.