از محبــــت جذبه ها گـــــردد بلنـــــد
ارج می گیــــــرد از او نـــا ارجــمنــــد
بی محبـــت زنــــــدگی ماتــــم همه
کار و بارش زشــــت و نا محکم همه
جوهــــــر آییــــنه بخشـــــد سنگ را
عشـــق صیقل می زند فرهــــنگ را
اهــل دل را سینــــه سینـــــا دهــــد
با هنـــــرمنــــــــدان ید بیضاء دهــــد
پیش او هر ممکن و موجـــود مـــــات
جمله عالم تلخ و او شاخه نـــــــبات
گرمـــــی افکــــار ما از تــــــار اوسـت
آفریــــدن، جان دمیـــدن، کار اوسـت
عشق مور و مرغ و آدم را بس است
عشق تنها هر دو عالم را بس است
(اقبال)