تجلی

  

کسی که به جهان به لحاظ زیبائیش عشق می ورزد در حقیقت به خدا محبت ورزیده است. زیرا حق تعالی جلوه گاهش عالم است که جهان را او بر اساس صورتش آفریده است. پس جهان تماما جمال ذاتی اوست و حسن و زیبایی او عین خود اوست. از آنجا که حق تعالی در حضور صور مثالی در عالم تمثیل تجلی می نمود که همان تجلی شهادی متنوع در صور می باشد، در حدیث آمده است که : « من پروردگارم را در چهره و سیمای جوانی دیدم که بر سرش تاجی از طلا و در دو قدمش کفشی از طلاست».