به نام خداوند بخشنده ی مهربان
در آن هنگام که ستارگان محو و تاریک شوند و آسمان از هم بشکافد.
(سوره ی مرسلات ، آیه های ۸ و ۹)
سالیان درازی است که پهن دشت آسمان شب ها جولانگاه میلیاردها شیء درخشان است که از دور و نزدیک، پر نور و کم نور به چشمک زدن مشغول اند. چه بسیار انسانهایی که در این سالیان دراز پای به عرصه ی گیتی گذاشته اند و در طول عمر خود شب های زیادی را با این ستاره ها همراز شده اند. آن زمان که خداوند دست به آفرینش آسمان زد برای خشنودی انسان آسمان را آراست. ستاره ها نگین های درخشانی بودند که آسمان را با قدوم خود منور ساختند. آن ها زینت بخش آسمان، راهنمای مسافران بیابان ها در دامن تفتیده کویر، رهگشای ناخدایان در دامن دهشتناک شب های دریا، شمع شب افروز عارفان و شب زنده داران و روشنی بخش محفل عاشقان بودند. امروزه در پی آن سالیان دراز هنوز انسان ها در دل شب به تماشای آسمان می نشینند. با آن راز و نیاز می کنند. هر چند که بسیاری از رازهایی که پیشینیان از آن بی خبر بودند اکنون آشکار شده است. حالا ما می دانیم که هر یک از این نگین های درخشان آسمان ممکن است که هزاران و حتی میلیون ها برابر اندازه ی زمین یا خورشید ما باشند. بسیاری از آن هایی که اینک در صفحه ی آسمان می درخشند و به ما چشمک می زنند شاید اکنون دیگر وجود نداشته باشند و آنچه ما می بیینم نوری باشد که میلیاردها سال پیش از آن ها جدا شده و امروز به چشم ما میرسد و ما آن را می بینیم. پس آن چه ما می بینیم همه مربوط به گذشته است.
قرآن سخن از آن می گوید که روزی همه ی این ستارگان درخشان تاریک خواهند شد. ما همیشه این را شنیده ایم که هر چه پای در این دنیا می گذارد، عبور می کند و بالاخره روزی باید از این دنیا خارج شود، پس نابودی همه چیز وعده ی همیشگی الهی بوده است و ما اکنون در پی آنیم که علم امروز چگونه می تواند وقوع این وعده را پیش بینی کند. برای بررسی این آیه از بعد علمی، عینک اختر شیمی را به چشم می گذاریم و به تماشای چگونگی اجرای وعده ی خداوند در مورد تاریک شدن ستارگان می نشینیم.
ادامه دارد ...