اختر شناسان می گویند:
ستارگان با مصرف مواد موجود در خویش نور افشانی می کنند. پس همانطور که روزی به دنیا می آیند روزی هم از دنیا خواهند رفت. سرنوشت هر ستاره به جرم آن بستگی دارد. آن زمان که خورشید رو به نابودی می گذارد ستارگان نیز به دنبال آن یکی پس از دیگری نابود می شوند؛ هر چند که سخت است ولی با عینک اختر شیمی خود را به زمان مرگ ستارگان می بریم یعنی به حدود پنج میلیارد سال بعد.
اکنون همان لحظه ی افول ستارگان است. ستارگانی که داریم می بینیم بعضی از خورشید کوچک تر و بعضی بزرگ ترند. مرگ همه ی آن ها یکسان نیست همان طور که مرگ انسان ها یکسان نیست. بعضی با مرگ به بهشت می روند و بعضی با مرگ به دوزخ. این ستارگان هم بعضی به سرنوشت کوتوله های سفید دچار می شوند و بعضی به سرنوشت ستارگان نوترونی و بعضی نیز به سرنوشت کوتوله های سیاه. آن چه دیده می شود این است که ستارگان سبک وزن به سرنوشت کوتوله های سفید دچار می شوند. به قول دانشمندان این ها ستارگانی هستند که هیچ وقت به مرحله ی سوختن کربن در خود نرسیده اند. دکتر گاموف کوتوله های سفید را به اتم هایی تشبیه می کند که در اثر نیروی گرانشی تمامی لایه های الکترونی آنها در خودشان فرو ریخته است و هسته ها برهنه شده اند. لایه های الکترونی از بین رفته اند و الکترون ها دیگر آزادند و مجبور نیستند که روی مدارهای الکترونی به دور هسته بچرخند و می توانند به راحتی به هم متصل شوند و انرژی ایجاد کنند. در کوتوله های سفید نیز در اثر فشار زیادی که از بالا به مرکز وارد می شود ستاره در خود فرو می ریزد. ولی در آن طرف چیز دیگری دیده می شود. این جا ستارگان از خورشید سنگین ترند؛ آن چه دیده می شود این است که در اثر مرگ به کوتوله ی سفید تبدیل نشده اند و چیز دیگری ایجاد کرده اند. ستارگانی که حدود سه برابر خورشید جرم دارند به ستارگان نوترونی تبدیل می شوند. در ستارگان نوترونی پروتون های هسته به نوترون تبدیل می شوند و ستاره زمانی که در خود فرو می ریزد چیزی جز نوترون باقی نمی ماند. با از بین رفتن الکترون ها، نوترون ها به هم نزدیک می شوند. چیزی که باقی می ماند جرمی از نوترون هاست و باز ستارگان دیگری دیده می شوند که به چیزهای دیگری تبدیل شده اند. ستارگانی که آن طرف هستند خیلی بزرگند، گویا جزء همان دسته ای هستند که بیش از سه برابر جرم خورشید وزن دارند. دانشمندان می گویند که پس از آن که سوخت هسته ای آن ها تمام شد منقبض می شوند و اگر نتوانند جرم اضافی خود را به فضا تبدیل کنند، به سیاهچاله تبدیل می شوند.
اینگونه تصور می شود که سرنوشت کائنات همان سیاه چاله است! زیرا جرم آن ها از سه برابر خورشید بیشتر است.
منبع: مشجور ،گوهر؛ اسرار شیمی در قرآن ، انتشارات نوید شیراز ۱۳۸۵