دو ماه قبل به همراه خانواده رفته بودم قدمگاه نیشابور، حتما اسم این مکان رو شنیدید و بازدید هم داشتید. من اولین بار بود که می رفتم. فضای اونجا خیلی به نظرم معنوی و زیبا اومد. با دقت و لذت بسیار زیادی به اطرافم نگاه می کردم تا تصاویرخوب تو ذهنم بمونه. بیش از هر چیز تعداد جمعیت حاضر برام جذاب بود. تعداد بسیار زیادی از مردم در اونجا حضور داشتند و تقریبا همه عاشقانه اومده بودن . اما ...
یه چیزی برام سوال شده!! سوالی که جواب قانع کننده ای براش ندارم!
چند درصد از مردم حاضر در مکان مذکور به عظمت وجود امام فکر کردند؟ می دونم همه باور داریم که ائمه ی اطهار بسیار پاک و مقدس هستند و به این شک نداریم .
راحت تر بگم: چرا ما فکر نمی کنیم این بزرگان چرا اینقدر بزرگن؟! چرا اینقدر خوبند که جای پای اونها پس از صدها سال برای ما مقدسه! چرا اکثر ما فقط روزهای مناسبتی، مثل: عاشورا ، اربعین ، شب نوزده یا بیست و یک ماه رمضان به یاد اونا میفتیم؟ چرا در طول سال، حضور وعطرشون کمتر تو زندگی ما حس میشه؟ چرا سخنان علمی و نصایح این بزرگان رو نمیاریم تو متن اصلی زندگیمون؟چراهمیشه تو حاشیه و در مواقع خاص!؟
عشق به ائمه همیشه تو قلبمون و همراهمونه، اما ...
اینهمه از امام حسین (ع) شنیدیم ، گریه کردیم ، نذر کردیم وحتی حاجت گرفتیم و همیشه باور داشتیم که حسین الهه ی مظلومیت و عشقه ... اما چقدر با دعای عرفه ی امام آشنائیم؟
شاید نگاه ما به بزرگان دینمون بیشتر از احساسمون منشا می گیره ، کمتر مجذوب علم و دانش این بزرگان شدیم .
از امام سجاد شنیدیم ، بارها و بارها. اما چقدر عمیق شدیم در مفاهیم بزرگی که در دعاهای ایشان هست ؟!
گاهی با خوندن بعضی از جملات و کلمات امامان بزرگوار چنان روحم درگیر میشه که محو و غرق میشم در عمق این دریای بزرگ ... دلم می خواد داد بزنم و به همه بگم شما هم شنیدید؟! شما هم خوندید؟!
نیت کردم درماه مبارک رمضان ، هر روز، یکی از مطالبی که خوندم و وجودم رو لبریز از شوق کرده براتون بنویسم . می دونم خوانندگان فهیم وبلاگ آشنایی و انس خاصی با مفاهیم الهی و معنوی دارند ... در واقع انگیزه ی من از نوشتن این مطالب ، گرفتن کمک و راهنمائی از شما عزیزانه ..
دعای امام سجاد (ع) هنگامی که به ماه می نگریست
ای موجود مطیع! ای دونده ی سریع! ای گردنده ی سرگردان در گذرگاه تقدیر! ای گذرنده از فلک تدبیر! به آن کس که از فروغ تو تیرگی ها را روشن ساخت و در سایه ی تو غبار ابهام را از کوه و دشت بزدود و تو را آیتی از آیات محکمه ی خویش قرار داد . به روشنائی تو ، علامت دیگری بر علامت های قدرت و سلطنت خود برافزود و تو را گاهی در نقص و گاهی در کمال، گاهی در طلوع و گاهی در غروب ، گاهی درخشان و گاهی منخسف به جلوه انداخت ، ایمان دارم. تو در طلوع و افول و انخساف و درخشش و نقص و کمال متعبدانه از فرمان آفریدگار متعال اطاعت همی کنی و جز مشیت علیای الاهی ، مشیت و ارادتی نداری. پروردگار متعال بزرگ است که ترا بدین زیبائی آفرید و اینچنین تربیت و نظام در سیر و گردش تو قرار داد.
http://i34.tinypic.com/2d92txf.jpg